Ama kimse sormuyor:
“Ben öyle biri miyim?”
İyi insan olmak büyük laflar etmek değildir.
Gürültüde sessizliğini, kalabalıkta nezaketini kaybetmemektir.
Bir bakışta fark etmek…
Bir susuşta duymaktır.
Bir çocuğun gözünde bir suskunluk,
bir yaşlının ellerinde bir zaman izi,
bir sokak hayvanının titreyen bedeninde bir öykü vardır.
İyi insan, o öyküyü okur.
Sözcük aramaz.
Konuşmasa da anlar.
Çünkü iyi insanın dili kalp, pusulası vicdandır.
Her yaratılanın gözünün içine bakar…
Kime ait olduğunu değil, ne hissettiğini görmeye çalışır.
Bir sokak hayvanının susuzluğunu fark eder,
soğukta titreyen bir kedinin bekleyişini bilir,
gözleriyle konuşan bir köpeğin şükranını hisseder.
Can, dile muhtaç değildir.
Ve vicdan, sadece insana değil, her cana karşı sorumludur.
Günümüz dünyasında çok şey değişti.
Ama insanoğlu hâlâ aynı umudu taşıyor:
Yanında koşmadan yürüyen, yarışmadan yoldaş olan birini bulmak…
İyi insan aramak kolaydır.
İyi insan olmaksa, yürek ister.
Ve bazen bir çocuğun tebessümü,
bir annenin duası,
bir sokak köpeğinin minnet bakışı
senin bir küçük adımına bağlıdır.
Unutma:
İnsan, geride bıraktığı iz kadar yaşar.
Ve bazen en derin iz,
Konuşamayanın hâlini anlamak, insan olmanın ilk sınavıdır....
Çetin Ay
CEO
